Zo, eindelijk de aanvulling van het blog, startend vanaf het moment dat we vertrokken in Nairobi (Kenia), op 15 december 2011...er zullen voor sommigen onder ons wat nieuwtjes instaan;-)
Onze goodluck-charms (Rob en Erik) waren namelijk weg, en dat zouden we weten ook. Nadat we voortvarend het onderhoud in Nairobi hadden gedaan, zijn we terug gereden naar de grens van Tanzania. Voor de verandering even een andere weg gepakt op aanraden van Chris van Jungle Junction en toen werden de ooit gesproken woorden van Wouter werkelijkheid, namelijk: "als ik op mn plaat ga, dan ga ik ook goed op mn plaat". Over een weg met alleen maar gaten van 10cm diep, felle zon, veel wit verblindend zand, een bijna onzichtbare kuil van een meter diep in gedoken met een gangetje van 80km-u. Helaas accepteerde de ktm dit niet, resulterend in een zgn “kont-lichter” van een meter hoog, bagagerol in de rug, met als gevolg een flinke valpartij. Rechter koffer afgebroken, valbeugel gebroken, rempedaal gebroken, echter GEEN kapschade. De protectiekleding deed ook zijn werk, vooral de rugbeschermer die flink wat klappen opving...maartoch. Snel de motor opgelapt en toch maar ff richting het eerste ziekenhuis gereden wat 30km verder lag in het plaatsje Kajiada. Gelukkig had men daar rontgenapparatuur (Philips, jaar: stenen tijdperk) Foto's van de torso en rechtervoet wezen uit dat er geen breuken waren, echter wel een gekneusde rib en voet. Naja, het kon stukken erger!! Tp de rekening betalen hoort er ook bij in Kenia, maar incl. pijnstillers en foto's is 60euro best te overzien.
Hierop twee dagen ons intrek genomen in het om de hoek gelegen Kajiada Cultural Resort waar we perfect opgevangen zijn. (www.kajiadoresort.com) Betrof een hotel cq local hangout wat eigenlijk nergens genoemd staat, compleet gerund door de lokals, maar menig Nederlands tophotel qua gastvrijheid niet aan zou kunnen tippen.
(The two Domonics..thanks for your amazing help, effort, the perfect food, and most of all, the assistance at the hospital and guiding us to the place for the propper bike-repair!. Oyeah, and thank the Masaii-watchman for the wildlife lesson and guarding of our bikes). Ps. de stukje Engelse tekst hadden we met deze jongens afgesproken...ze hebben daar ook internet. Overigens hebben we van de 3 met giftige pijl en boog uitgeruste Masaii watchmen's (zie foto) begrepen dat de dieren die we in langs onze tent hoorden in het Kilimanjaro-park, leeuwen en hyana's waren....waarvan akte!:-s
In de tijd dat Wouter aan het herstellen was in het resort is Rene aan de slag gegaan voor het broodnodige laswerk bij de lokale garage, waarna we zondag 18 december na een extra rustdag rustig zijn vertrokken richting Dar es Salaam. Ff geen offroad, dus over asfalt richting Zambia. Overigens hebben we ons bij de grens met Tanzania onder een nieuw visum uit kunnen lullen, wat toch weer 80dollar pp scheelde. Net over de grens met Tanzania een supermooi uitzicht te pakken gehad, met wel 20 gieren om ons heen en boven de motor van Wouter. Achteraf gezien een teken vooraf? By the way, de foto met het kindje is ook genomen net over de grens met Tanzania..achter de heuvel waar de jongen op staat loopt een hele kudde koeien waar deze jongen de hele dag mee bezig is...
Het zou namelijk allemaal net iets te goed zijn afgelopen, als er niet nog een addertje onder het gras zat. Ondanks dat alle electronica was losgekoppeld tijdens het laswerk aan de motor van Wouter had de spanningsregulator (het ding wat je accu oplaadt tijdens het tijden) het w.s. niet overleeft, resulterend in een lege accu ter hoogte van het Tanzaniaanse plaatsje Moshi. Na een kilometer duwen aangekomen bij het Kibo-executive-lodge en daar maar weer een sleuteldag ingelast. Noodstroomvoorziening erop geknutseld om de motor makkelijk te kunnen overstarten en in het dorpje een acculader op de kop getikt. Zo'n ding heeft niemand hier, dus de enige optie was een lomp, zwaar, duur ding te kopen en mee te sjouwen. De eerste KTM-dealer ligt namelijk in Dar es Salaam. Via de sms hen op de hoogte gesteld dat we kwamen en het onderdeel nummer doorgegeven. Uit betrouwbare bron gehoord dat ze geen enkele knowhow hebben, dus de eer maar even aan onszelf gehouden en ons tijdens de rustdag ingelezen in de techniek. Toen kwam echter via de sms de mededeling dat het twee weken zou duren totdat ze de spanningsregulator binnen hadden. Naja…dan zien we wel hoe ver we komen…dus besloten om Dar es Salaam maar niet aan te doen…en gewoon richting Zambia te gaan rijden.
Dinsdag 20 december een dikke 500 km op de teller gezet waarbij we Dar es Salaam dus letterlijk links lieten liggen, en hoe plotseling het probleem met de spanningsregelaar was ontstaan, hoe plotseling het weer was verdwenen. Wellicht dat KTM toch het S.H.I.T.-systeem van Ducati (Self Healing Italian Technology) heeft geinstalleerd?;-) Ochja…het kwam prima uit. Dinsdagavond een potje gegeten en op tijd gaan slapen….althans…Rene. Wouter kreeg ’s nachts naast z’n rib, helaas ook nog last van koorts, en de rest van de symptomen, van wat later bleek een pittige maagdarminfectie. Na wederom een extra rustdag, en weinig lichamelijk verbetering werd door Wouter aan het einde van de dag na veel vijven en zessen de uiteindelijke beslissing genomen om niet verder te gaan en vanaf Dar es Salaam zijn terugreis te gaan organiseren. Rene zou doorgaan richting Kaapstad. De volgende morgen elkaar de hand geschud, waarna Rene links ging richting Zambia en Wouter (na enkele uren moed verzameld te hebben) begon aan de 200km richting Dar es Salaam. Overweging hiervoor was overigens een medische…mocht het erger worden, zit je tenminste in een goed hotel en een grote stad. Na twee regeldagen in het Soutern Sun hotel (yesyes, luxe!) arriveerde Wouter vervolgens op eerste kerstdag in Dusseldorf…
Laatste foto in deze serie is dat de motor van Wouter werdherenigd met de motoren van Rob en Erik, die inmiddels al in Dar es Salaam waren. Iedereen ziet de traan van de BMW?
Rene…vanaf hier is het blog voor jou…;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten