Namibia

Namibia wordt wel het land voor de beginnende Afrika reizigers genoemd. Met toch wel haast europeese standaarden zo nu en dan
is het goed te doen. Zolang je op de gebaande wegen blijft.
Vergis je echter niet. Als je op je zelf reist kan het toch wel eens behoorlijk tegen vallen, zoals ik later zou ervaren.

Nadat ik bij de grensovergang te Bagani was werd ik op door onvriendelijke douaniers geholpen. Men was TV aan het kijken en
ja dan stoorde ik. Een grensovergang waar haast niets te doen was. Maar dat ken ik... hoe minder mensen te doen hebben hoe
luier men wordt en dan is werken toch wel erg vervelend als er een klant aan de balie verschijnt. Puh, puh... Na een discussie met
de Douanier aan Botswanazijde of mijn carnet wel of niet afgestempeld diende te worden ging hij uiteindelijk overstag en stempelde
hij deze af.

Aan Namibische zijde vroeg een nors kijkende Douanier wat ik kwam doen in Namibie. Ik vertelde hem dat ik de Fisch canion river wilde zien
en de Hymba's. Dit laatste beviel hem zichtbaar en hij deelde mij mede: "You looking at a Hymba". Hij vertelde mij dat hij een
Hymbaman was en liet me foto's van zijn familie zien. Ik kon gelijk niet meer stuk bij hem. Ik hoefde niet meer te bedelen om mijn
carnet afgestempeld te krijgen. Terwijl hij mijn carnet aandachtig doorbladerde deed hij de uitspraak die me op dat moment
toch wel iets deed. "You are a man because you came from far alone ". Ik was bekend met het feit dat veel natuurvolken hun jongeren de wijde
wereld insturen om man te worden. Eindelijk !!!!.... Met bijna 50 eindelijk "Man"geworden, haha. !!!! Maar even goed. Dit soort mensen
zijn geen koekebakkers. Dit straalde deze man ook helemaal uit. Iemand waar je geen problemen moest krijgen en het deed me,
zoals gezegd, toch wel iets dat een dergelijk iemand zo'n uitspraak deed.
Helaas dat ik voor het korst bijzijnde Himba dorp 2000 km moest omrijden. Jammer maar er viel nog veel te zien in Namibie.

Nadat ik door een prachtig natuurreservaat was gereden kwam ik in een dorpje en grote groep motorrijders tegen. Het bleken
allemaal Duitsers te zijn die op weg naar Kenia waren. Een hele gezellige bende. Ze waren op zoek naar brandstof want het locale
tankstation was leeg. Na wat "geplauderd" te hebben vertrokken we weer ieders weeg. Omdat ik tot de conclusie kwam dat het inmiddels
laat was wilde ik toch een camping aandoen. Via tracks for africa in de GPS de dichtsbijzijnde camping aangedaan en wie waren daar ???
Eerder genoemd Duits gezelschap. Ze vonden het hartstikke leuk dat ik op dezelfde campin g was aangeland als hun en nodigden
mij spontaan uit om gratis aan te sluiten voor de lunch en het ontbijt. Het was hartstikke gezellig en goed georganiseerd
zoals Duitsers dit plegen te doen. En lekker eten...

De volgende dag reed ik ri. Grootfontijn. Net voordat ik het eerste dorp verliet reed ik door een roadblock. Ik had er inmiddels misschien wel
honderd in Afrika gepasseerd en verwachte er geen problemen. De agenten zaten onderuitgezakt in de schaduw van een boom en ik volgde
een voor mij rijdende auto. Stapvoets reed ik de openstaande slagbomen voorbij evenals de voor mij rijdende auto. Zoals
ik steeds gedaan had. Bijna altijd werd je ongemoeid doorgelaten. Echter op dat moment zag ik dat een van de beambte vanuit zijn
luie houding naar mij gebaarde. Gestopt en naar hem toegereden. Want stel je voor dat hij een stukje moest lopen. Ik wilde
hem niet boos maken. Kun je beter niet doen met politie in Afrika. Tot mijn verbazing hoorde ik dat ik een boete moest betalen omdat
ik niet gestopt was. Mijn verweer dat de auto voor mij ook niet gestopt was mocht niet baten.
1500 namibische dollars moest ik betalen. Omgerekend ong.200 euro. Een gigantisch bedrag in Afrika. Maar er kwam nog eens bij dat ik vele
kilometers moest omrijden naar een politiestation, die ook nog eens laat op de middag open ging. Ja en toen kwam er nog een andere agent
bij en kon ik zelf zeggen wat ik wilde betalen ??? Met hen overeemgekomen dat ik 50 dollar zou betalen. Dit vonden ze goed.
Maar de overige collega's mochten natuurlijk niet zien dat ik hun betaalde ???? Tja ook dat is Afrika. (Gelukkig dat de Goos er niet
bij was want anders was het matten geworden).

Hierna langs de Cubangorivier, aan de overzijde was Angola te zien, verder gereden via een weg van ongeveer 250 km offroad. Het
was weer even geleden dat ik ongeasfalteerd had gereden al zijn somminge geasflateerde wegen bijna net zo erg...
Doen waarvoor de KTM gemaakt is. Lekker buffelen.

Hierna doorgereden naar Grootfontijn. Onderweg een gigantische onweersbui ingereden. Ja pikke donkere lucht... en al gauw begon het te
bliksemen. Plots zag ik voor mij op de weg en een gigantische vuurbal op het wegdek. Ik begon me af te vagen of ik niet beter kon
stoppen maar echt gelegenheid om te schuilen was er niet. Dus dan maar hopen dat ik ook op een motor veilig zat. Tijdens het rijden
werd het zicht steeds slechter door de harde regen en al gauw hield mijn regenpak de regen ook niet meer buiten. De onweersinslagen
werden steeds heftiger en kwamen akelig kort bij. Het klinkt mischien raar maar in deze
omstandigheden kom ik in mijn element ( vroeger wielrennen gedaan en het beste presteerde ik altijd in guur weer). Dus kachelen
maar.... Gaaf.... Ik denk dat veel onmiddelijk zouden stoppen maar degene die mij goed kennen weten dat voor mij dan juist een stukje uitdaging
om de hoek komt kijken . Ik vond het ook gaaf toen ik met ong. 100 km/h enkele auto's passeerde die nagenoeg staptvoets reden. "You are a man"
speelde het door mijn hoofd denkende aan de woorden an de Hymbaman. Ik moest in mezelf lachen terwijl ik mezelf afvroeg wat die gasten droog in hun auto's gedacht moesten hebben toen
ze plots het zware geronk van de KTM voorbij hebben hoorden komen.... "Gaan met die banaan", haha. Yipie....Er zouden nog meer uitdagingen
volgen maar dat kon ik op dat moment niet weten.

Een tijd later ietwat verkleumd in Grootfontijn aangekomen. Ja ook in Afrika kan het koud zijn. Even pinnen. De motor dichtbij de Atm geparkeerd. Naast me stond een auto met hierin een
paar onguur uitziende personen. Maar goed. Ik was dichtbij en er waren mensen zat in de buurt. Dus verder niet bij stilgestaan totdat ik
terugkwam bij mijn motor. Ik zag direct dat een van de koffertassen geopend was. Gelukkig alleen een zakje met voedsel ontvreemd. Het
eerste geval van diefstal in Afrika. Mijn intuitie zei me gelijk dat de ongure personen hier meer van moesten weten. Op mijn vraag
of ze iets gezien hadden antwoorden ze natuurlijk van niet. Op dat moment bekroop me een gevoel van woede over me. Helaas
kon ik niets hard maken maar ze hadden me ook geen reden moeten geven om hun verder te verdenken want dan was het toch
van "dik hout zaagt men planken geworden". Toen ik vertrok had de bestuurder ook nog het gore lef om te vragen
of er geld ontvreemd was. "Ik antwoorde: Ja al mijn geld" (natuurlijk niet, de lul....). Wat zou dat een tegenvaller worden als ze het zakje zouden openen.

Kort hierna getankt waarna een belangstellende kwam informeren naar mijn KTM. Een vriend van hem had een KTM adventure 990.
Ik vertelde hem mijn eerste negatieve ervaringen in Namibie. Waarna ik plots in het Duits hoorde: "Die Schweinhunde".. Realiseerde
me toen dat er in Namibie overwegend Duits wordt gesproken.

Het volgende doel was Windhoek. Mijn voorband begon al aardig op te raken en ik wilde nog wat offroad gaan doen in Namibie.
Te windhoek aangekomen bleken alle zaken op Oudjaars- en Niewjaarsdag, en ook nog de dag erna nog, gesloten te zijn. KTM was zelfs tot
9 januari gesloten. Ja... Dan maar door. Bij het plaatsje Kalkrand richting Namische Naukluft gereden. Vanaf dat moment zou ik een 600
tot 700 km offroad gaan rijden tot aan de Fish river canyon. Geweldig wat een landschap. Je denkt echt dat je in de VS zit
en dat je ieder moment cowboys en indianen te paard kan tegen komen. Wel begon het steeds warmer te worden en schaduw was er nergens meer.
De eerste 200 km gingen voortvarend. De KTM raasde met 100-120 km uur over de zandwegen. Het achter wiel speelde lichtjes van
links naar rechts. Mensen die zand rijden kennen dit gevoel. Ook de kuilen in de wegen werden gemakkelijk genomen door de KTM.
Perfecte onderhouden gravel/zandwegen en gelukkig nergens "deepsand" want dan wordt het in een keer anders met een zwaar
beladen motor. De eerste 200 km gingen erg voortvarend. Echter wat ik niet in de gaten had was dat ik in middle of the dessert
een platte band had. De KTM zwiepte achter wat meer op en neer en ik dacht dat het lag aan het ietwat dieper wordende zand
op de wegen. Maar helaas maakte ik hier een fatale fout. toen ik het in de gaten had had ik inmiddels mijn buitenband
aan gort gereden. Echter dat wist ik op dat moment nog niet en ik zou er ook nog niet direct achter komen. Van buiten was er niets te zien.
Ik had al vaker een band geplakt en dacht dat dit klusje zo gefixed was. Het was wal erg warm... Later hoorde ik dat het
die dag tussen 40 en 50 graden was geweest. Ja en nergens schaduw. Dus maar baseballpetje op, bepaking er af, wiel eruit en
de band van de velg rukken. Zou zweten worden met deze temperatuur. Maar goed. Ik had voor hetere vuren gestaan.
Terwijl ik de binnenband eruit peuterde viel me op dat de binnenband dusdanig heet was dat ik bijna mijn handen er aan verbrandde.
Zou wel door het doorrijden met lekke band komen, dacht ik. Omdat ik geen zin had om te plakken met deze temperatuur dacht ik om de reservebinnenband
maar te gebruiken. Zo gedaan. Na het nodige zweet gelaten te hebben stapte ik een uurtje later weer op mijn KTM.

Echter na 3 km weer een platte. Godver @#$%^^^*%#@..... Ja zeker een spijker oid over het hoofd gezien. Het hele ritueel herhaalde zich
dus. Echer nu moest de binnenband geplakt worden. Ok... Ook dat werd gefixed. Weer in de hete zon, zonder schaduw en het eerste dorp was
zeker 70 km verder verwijderd. Terwijl je de binnenband erin peutert moet je ook nog er op letten dat er geen karrevracht zand je band
ingaat als je het wiel recht opzet. Oke. De band zo goed als het gaat nagevoeld en hierbij mijn handen bijna verbrand. En waarrempel
een klein spijker gevonden. Dit was dus de boosdoener. Wederom na een uur weer op de fiets en verder. Inmiddels begon ik
steeds sneller te ademen en mijn hartsag voelde ik omhoog gaan. Moest komen vanwege de extreme temperatuur. Met ong.45 km
een band plakken is niet nies en degene die zelf eens motorband van de motor hebben moeten halen weten dat dit niet eenvoudig is.

Maar goed. Ik dacht dus: Klus geklaard en verder tot eerste dorp en dan hotelletje want het zou nieuwjaar zijn en ik had het
wel ff gehad. Maar na 3 km alweer.... Het zal och niet waar zijn ????? Ja alweer lek. Godver, de godver, de godver, de godver...@#$%$#@!%^&&*#@
#$%@!&**(&^%$. Net nadat ik het wiel er uit had stopte een clubje zuid-afrikaanse motorrijders met begeleidende auto.
Deze gaven mij een binnenband. Wel een 17 inch (moet eigenlijk voor een KTM 18 zijn) maar dit zou me verder moeten helpen. Band
nog eens goed nagevoeld. Verder geen bijzonderheden en nu moest het toch goed zijn. Ik zou het volgende dorp wel halen.
Na weer 1 uur weer alles er af en erop. Nu moest het toch goed zijn. Maar..... Na ongeveer 3 km weer lek. Het zal toch niet ????
En ja hoor. Wat er door je heengaat wil ik jullie onthouden. Ong.45 graden. Het water is bijna op. Want dat is wel belangrijk.
En ja je zit op een weg midden in de woestijn waar je het laatste uur geen ander voertuig meer hebt gezien sinds de voorbijkomst
van die zuid-afrikanen.
Nu de hele band er af en een heel grondige inspectie, ondanks dat je langzaam uitgeput raakt. Het moet maar...
Nadat de band er af was werd pas zichtbaar dat in de wangzijde van de buitenband diepe scheuren zaten. Kennelijk veroorzaakt
door te lang doorrijden met een platte band. (Maar dat had ik niet in de gaten vanwege het zand. De zuidafrikanen die ik
later nog eens zou tegenkomen hadden hier een mooi apparaatje voor. Maar later meer hierover...). De scheuren knepen
kennelijk steeds mijn binnenband kapot.

Maar goed. De scheuren zo goed als het kon afgeplakt met ductape, band geplakt, alles er op en weer verder. Maar na een paar km weer
hetzelfde. Lek.... Verstand op nul en maar weer plakken. Dit zou zich nog twee maal hierna herhalen waarna ik besloot om
maar op de velg verder te rijden. Het eerste dorp was nog ongeveer 40 km oid, nergens schaduw, en het werd maar steeds heter.
Inmiddels was ik totaal: TOTE HOSE....6 keer een band plakken met dergelijke temperaturen. Geen auto meer gezien sinds al deze tijd.
Mij begonnen al gedachten in het hoofd te spoken als Steeve Fosset welke in erbarmelijke omstandigehden gestoven moet zijn toen
hij met zijn vliegtuig neerstorte in een Amerikaanse woestijn. Maar goed... Op de velg verder... Ik had geen keus. Later bleek dat
door de hitte ook nog eens de pleisters niet houden op een binnenband. Tja moet je maar allemaal weten als je van het koude
kikkerlandje Nelderland in de Namibische woestijn verzeild raakt.

Terwijl ik staande op mijn KTM (om de achterband zo min mogelijk te belasten) werd ik plots van achteren ingehaald door een
grote pick up. In deze pick up zaten twee reusachtige negers welke vroegen of ik hulp nodig had. Ja...natuurlijk...
Beiden spraken niet veel en zeiden alleen: Bepakking afbouwen en motor in de Pick up. Ik vroeg me eigenlijk af hoe we een
200 kg wegende KTM ongeveer 1.20 op konden tillen om in de pick up te krijgen en of dit ook wel zou passen. Maar de neger die
de leiding had zei kortaf dat het zou gaan. Dus ook maar niet zeiken: Gezamelijk motor opgetild en in de pick up gelegd. Na een
lange tijd paste hij er nog waarrempel in ook. Al was het ook maar net. Ik in de pick up bij de KTM in der achterbak. Echter de
beide mannen hadden iets vreemds over zich. Ze waren nogal zwijgzaam. Maar ja ik had geen keus en ik had mij voorgenomen
om mijn huid duur te verkopen mochten ze me gaan overvallen..

Terwijl we meteen snelheid van over de 100 km per uur over de zandweg raasden, een gigangtische stofwolk achterlatend, begon de benzine uit de KTM te lopen.
Ja en dan zit je achter in een haast gesloten ruimte waarin het ook nog een gigantisch warm is. Maar ook dat nog maar ff
nemen. Het zij zo... Na ongeveer 40 km dumpte men mij in een dorp bij een tankstation. Hier had men gelukkig de nodige apparatuur om
de binnenband te repareren en de binnenzijde van de buitenband profesorisch te dichten. Ik zou zo Keetmanshoop, ongeveer 100 km verder
moeten kunnen bereiken. Later bleek dat de beide gasten die me getransporteerd hadden Namibische politiemensen waren. Ze wilden
geen geld voor hun hulp en wilden ook niet dat ik een foto nam en weg waren ze. Ja... Afrikaanse politiemensen zijn apart...
Geen gasten om problemen mee te maken....

Nadat de band gerepareerd was heb ik die dag nog Keetmanshoop bereikt alwaar ik wonder boven wonder een buitenband kon scoren via
een bandenbedrijf (24 uur service) welke iemand kende met een KTM 990 adventure.

Wouw.... Wat een dag...Maar van de andere kant ook weer een dag die mij vulde met een trots gevoel... Mijn conditie is
op mijn leeftijd nog goed en ook mijn geestelijke mentaliteit onder moeilijke omstandigheden heb ik (waarschijnlijk door
mijn werk dusdanig opgekrikt dat ik niet gauw in paniek raak.... Hoe klote de situatie ook is... Paniek heeft geen zin..
Maar waar maak je dit in Nederland mee ?????Je komt jezelf in Afrika soms tegen. Zeker alleen. Afrika is een erg wild land.
Je gaat denken over je leven (zeker in verlaten gebieden waar de natuur gigantisch is) en soms raak jezelf in een emotionele bui
(hoeft niet verkeerd te zijn en anders vinden ze me maar een mietje. Maar goed
dergelijke super mannen die dit vinden heb ik ak vaker in mijn leven ontmoet. Maar ik heb ook al vaak meegemaakt dat deze
Super mannen juist niet zo super zijn als ZELF in een "ECHT" shit situatie verzeild raken. Maar goed. Wil ook weer niet
te zeer de filosoof gaan uithangen hier... )

Nou na alle sores hierboven had ik een goede buitenband maar nog steeds geen goede binnenband. Hij was geplakt maar met
de warmte was het niet zeker of de pleister niet los zou raken. Maar de Fish River Cayon wilde ik toch echt niet aan mijn neus
voorbij laten gaan. Dit zou het laatste offroad voor mij worden aangezien ik niet wilde risceren dat ik weer in deze godvelaten
streek met pech zou komen te staan.
Richting Fisch Canyon kom je enorm veel dieren tegen. Springbokken, struisvolges, gnoes, gazelles en alles in een omgeving
zoals in een westernfilm. Ook de zuid-afrikanen waaarvan ik de binnenband (overigen gratis0 had gekregen kwam ik tegen.
Toen ik hun vertelde dat ik de buitenband ongemerkt aan gort had gereden toonden zij mij een drukmeter op hun ventiel
die men in dergelijke gebieden speciaal hanteert voor dit soort gevallen. Zie foto.

Ja en dan Fish River Canyon. Kortom Gigantisch.... De op een na grootste Cayon ter wereld. Na de grand Canyon in de VS.
Zie foto's.

O ja en de sterren in de woestijn fantastisch: De melkweg, het zuiderkruis en miloenen sterren. Degene die eens
in de nacht in de woenstijn is geweest herinnert zich dit zeker.