At my own...

Tja en dan is het zover na ongeveer 1 1/2 week stilzitten werd de knoop doorgehakt.
"Ik zou de rest van de reis alleen gaan doen." 7000 km alleen door Afrika !!!!!Aan deze reis waren enkele jaren van
voorbereiding voorafgegaan en het stond voor mij vast dat ik "Cape Town" ook alleen
zou gaan bereiken toen Wouter mij vroeg of ik ook zonder hem zou verder gaan.
Alleen wist ik dat het thuisfront hier geen gerust gevoel bij zou hebben en dit was
mede een reden dat ik jullie nu pas op de hoogte stel van het verdere verloop van de reis.
"Wij", mijn trouwe KTM en ik, zouden de reis samen verder voortzetten en het soepele geluid van de motor stelde mij er alle vertrouwen in dat we de eindbestemming zou behalen.
De lader van de laptop was inmiddels gesneuveld en ik zou aangewezen zijn op de soms zeer langzameverbinding van de Afrikaanse internet cafe's. Dit kwam er nog eens bij...

Maar goed alle info zal nu geupdate worden....
Ja blij toe... Maar ook met een trots gevoel dat ik eea. geklaard heb. Zeker aan een uitspraak van een douanier te Namibie, een Hymba, speelde nog vaak door mijn hoofd terwijl ik in Afrika rondreed.
In gebieden waar ik soms honderden kilometers nagnoeg niemand tegen kwam. Over deze uitspraak van de douanier later meer.

Er gebeurde van alles en ik kan nu stellen dat het inderdaad een echt avontuur is in Afrika en des te meer als je helemaal op jezelf bent aangewezen. Maar allee.... Hier het verhaal.

Nadat Wouter en ik afscheid hadden genomen zijn we ieder onze eigen weg gegaan. Ik heb vanuit Morogoro koers gezet richting Zambia.
Via het Mikuni National Park werd ik getracteerd op een prachtige en dierenrijke omgeving. Alles wat je je maar kan bedenken op vier voeten loopt
er direkt langs een doorgaande en verharde weg en dan in getalen zoals ik ze nog niet gezien had in Afrika. Jammer... dat het die dag regende.
Na het Mikuni-park volgde een zeer mooie prachtige route via bergachtig gebied (soortgelijk als de Vogezen maar dan met veel bavianen langs de
weg). Mijn dikke tanks waren nog kort voor het afscheid met Wouter volgegooid met benzine en na 500 km wilde ik toch eens gaan tanken toen ik in stad "Iringa" was aangekomen. Echter bij de tankstations was geen benzine te krijgen want er waren problemen met een
brug geweest in "Dar El Salam" zo vertelde men mij. De tankauto's konden niet over de brug en dit was de oorzaak dat er geen benzine was te krijgen in de rest van Tanzania. Nergens in Tanzania zou nog brandstof te krijgen zijn. Ja... Dat moet mij weer gebeuren dacht ik nog.
Via een local begrepen dat er toch nog een tankstation te Iringa benzine had.
Hier dus direct naar toe getogen. De KTM heeft met dikke tanks een acceradius van ong 780 km. Zou dus voor mij betekenen dat ik voor 280 km benzine nog in de tanks had. In Nederland genoeg maar in Afrika niet altijd en ik wilde toch op zeker gaan.

Echter bij het bewuste tankstation aangekomen heerste er een complete chaos. Ongeveer 100 personen met jerrycans drongen zich bij de
pombediende op en er werd geduwd, getrokken en gescholden. Toen er een local bij me kwam en tegen me zei dat ik moest vechten als ik benzine wilde bemachtigen antwoorde ik hem dat ik dat niet van plan was. Kort hierna verdween hij om een tijd
later weer terug te komen met de mededeling dat een vriend van hem wel 5 liter verkopen aan mij en dat ook nog eens zonder winstoogmerk. Ja ook in Afrika bestaan deze mensen nog.
Weer 65 km extra dacht ik en hiermee moet ik de volgende tankstop kunnen halen.

Dus weer voortvarend koers gezet richting Zambia. In de plaats Malangali had ik meer geluk. Hier een volle tank kunnen bemachtigen, het zij weer met hulp van een local (kennelijk wordt je als blanke positief gediscrimineerd in Afrika) waarna
ik weer met een gerust hart verder kon.

Ja en dan wordt het tijd om te overnachten. In een klein gehuchtje op ongeveer 200 meter voor de Zambiaanse grens stond er plots een bord met
"Camping". Het bord wees mij via een heuvelachtig en slingerend pad ver weg van de gebaande wegen. Plots stond er weer een bord
met hierop "camping". Nu wees de pijl mij een smal voetpad aan. Op goed geluk hierin gereden en al gauw ging het pad zeer stijl naar beneden
naar een weiland langs een prachtig riviertje. Eeen idilisch plekje. Ik werd echter opgevangen door een jongen op blote voeten die nauwelijks Engels
sprak. Op mijn vraag wat het koste zei hij "ten dollar". Later moest hij dus Tanzaniaans geld hebben.
Ik was de enige op de camping en de jongen nam zitplaats op enkele meters van mij om mij vervolgens uren zwijgend te blijven observeren. Al gauw zag ik dat de lucht begon samen te trekken. Echter mijn tent had ik natuurlijk al
direct naast de rivier opgezet. Ja.... dat is toch het mooist zou je zeggen. Maar....

Hierna vroeg gaan slapen en ja toen gedeurde het. Het begon weer echt op zijn Afrikaans te onweren. Met bakken viel
het er uit. Omdat ik direct naast een bergrivier stond sliep ik die nacht niet lekker. En terecht ook. In de morgen bleek het
rustig riviertje veranderd te zijn in een woest kolkende watermassa welke nog net niet buiten de oevers was getreden waarna ik
waarschijnlijk met motor, tent zou zijnmeegesleurd. Weer eens geluk gehad dacht ik en nu maken dat ik wegkom, want het regende nog steeds maar wel in mindere mate.

Het was nog even spannend of ik met mijn volbeladen motor het inmiddels spekgladde bergpad kon beklimmen. Maar gelukkig heb ik een KTM en ook dit lukte.

Hierna koers gezet richting grens met Zambia bij de grensovergang: "Tunduma". Onderweg nog een snelheids overtreding ad. 5 euro moegten betalen omdat ik een "kruipende" vrachtauto had gepasseerd. Maar oke'. In Tunduma trof ik de grootste chaos tot
dusver in Afrika aan. Voor de grensovergang stonden honderden vrachtauto's te wachten en de weg werd door hen versperd.
Iedereen probeerde een gaatje te vinden tussen de vrachtauto's door. Auto's, door dieren voortgetrokken wagens, brommers, etc.etc. Dus ik ook. Na een hoop gemanouvreer en af en toe via smalle
paadjes langs de vrachtauto's uiteindelijk de grens bereikt en hier was het niet minder een chaos. Honderden mensen verdrongen zich
in een modderpoel naar enkele schuurtjes, welke later grensposten bleken te zijn. Niets stond aangegeven en enkele tuf tufs reden als waanzinnigen
door de menigte heen. Niets of niemand ontziend hierbij. Nadat ik mijn motor, terwijl ik al zwetend en waarschijnlijk een hoofd als een tomaat, tot stilstand had gebrachtwerd ik belaagd door enkele locals welke me de weg wilden wijzen. Dit is trouwens gebruikelijk bij iedere grensovergang in Afrika.
Personen die zich een centje willen verdienen door onbekenden een weg te wijzen in het woud van de Afrikaanse bureaucratie.
Ook melde zich iemand bij me die mijn motor wilde bewaken. Uiteraard tegen financiele vergoeding ( hierbij moet je
denken aan 2-3 euro of zo). Bij de meeste grenzen werd zulke bemiddelaars op tactische wijze te verstaan gegeven dat we zelf de
klus konden klaren. Immers na ongeveer 10 grensovergangen konden we het kunstje inmiddels en hadden we geen bemiddelaars
nodig. Echter deze grensovergang was wel heel erg apart. Een groot ongeregeld zooitje en je zag door de bomen het bos niet meer.
Ik was hier trouwens de enige blanke en was bovendien ook nog eens alleen. Toch maar de aangeboden hulp geaccepteerd. Ik had
ff geen keus. Ook al moest ik er niet aan denken dat zodadelijk de helft (of meer) van mijn spullen van de motor konden
zijn gestolen tijdens mijn bezoek aan de grensposten. Ik moest echter het risico nemen en hield me vast
aan de schrijver van een blog dat het het in Afrika gebruikelijk was dat je mensen moest betalen voor de bewaking van je
voertuig aan grenzen en dat hem nooit iets was overkomen hierbij. Terwijl er zich zich steeds meer "geinteresseerden"verzamelden om
mijn "big bike" ging ik onder begeleiding naar de grensposten. Na een uurtje kwam ik terug met afgestempeld Carnet en een Zambiaans
visa voor 9 dagen. En ik had waarrempel geluk want alles zat nog op mijn motor zoals ik deze had achtergelaten. Nadat ik de
"bemiddelaars" had betaald liet ik Tanzania achter mij en rolde ik Zambia binnen.
puf puf...